POETICA

Hë?Pse ngjyra jonë s’është më?Nëse nga përzierja e dy ngjyrave përfitohet njëNga mospërzierja e tyre, ajo do të mungojë gjithnjë. Mos pyet ku është gjelbërimi

Kush ta çmon praninë, e di sa ke vlerëPor veç derës Sate, unë s’kam tjetër derëAq sa takimi, ka vlerë edhe pritjaSe nuk mund të

Në atë fushë ku s’vijnë pranveratLoti dhemb më shumë se gjakuÇfarë ka më të bukur se vdekja?Përmes saj kthehemi te Haku Vdekja e bukur është

Ti që hojet e zemrës m’i mbush me mjaltin e amshueshëmMe ajkën Tënde jam rritur, prandaj jam i paharrueshëmJam si elifi që me germat e

Nuk jam Njëshi, por jam njëJam i plotë kur s’kam asgjëSa herë vdes jam më i gjallëVeç për sexhde vlen ky ballëUnë jam Pika e

Është ardhje, por jo mbërritjeËshtë ikje, por jo largimËshtë vetëm takim trupashShpirtrat bashkë janë në PafillimËshtë prani, por s’është plotësimËshtë mungesë, por s’është nevojëAq sa

Mungesa e të dashurve është agjërimMalli për ta është njohje, takimi iftarSi mund ta njohësh vlerën e një zemreNëse kurrë nga ajo s’je ndarë?Tejngopja është

Në letrën bosh, pika zuri vendMbas bismilahit, Lejlaja u përmendDhe sapo u shkrua emri i LejlasëLetra bukurinë ia mori dynjasëKush me dashuri dëgjon dhe shehFjalët

Merre gjakun dhe lotët e mi,për lapsin tënd bëji ngjyrëM’i shkruaj germat në zemërPastaj më lexo në fytyrëDhe shih sa gjethe kanë rënëNga Pema e

Nesër nga qielli i zemrës do të pikojnë shumë lotPër germat që nesër do të vdesin, qefinin kam bërë gati sotNë magjen e kujtimeve tona,

Qielli pikon mall, toka qëndis dhembjetAskush përveç Njëshit, zemrës s’ia njeh gjendjetStinët tona qajnë për një përqafimNëse nuk ka ndarje, pse s’paska takim?Nëse nuk ka

Kishte lule fusha plotNë pranverën e një ashkuDolën bletët nga kosherjaPër të marrë nektar së bashkuSimfonia e ekzistencësKumbonte nga gumëzhimaÇdo petale bëhej vargPoezi e gjallë