POETICA

Para se të largohem nga bota, po t’i jap fjalët dhe lotët “Mos u zemëro!” – tha tri herë radhazi, ai që erdhi mëshirë për

Ah Trëndafil i Çamërisë Te Qafa e Botës u nda bota jonë E unë shumëherë u turpërova pranë fletës së bardhë Që m’u desh ta

Gjaku udhëton në damarë derisa zemra pulson Kur zemra të ketë ndaluar, edhe gjaku ndalon Udha e udhëtari brenda teje ndodhet Trupi i lodhur fle,

Digju o qiri deri në agun e mëngjesit të ri Digju derisa lapsin me shkop ta ndërroj sërish i vetmuari bari Edhe nëse lapsi në

Atë që dashuria budalla e ka bërë Do ta gjesh më të mençur se një botë të tërë Kush gjeti shtëpinë në zemrën e tij

Mungesa është dëshmitare sa vlen prania në botë Ç’vlerë mund të ketë shikimi i syrit që s’pikon lot? Ç’vlerë mund të ketë dëgjimi, kur tingujt

O njeri i mirë! Nuk do të jesh i mirë për të gjithë Ashtu si mjalti që nuk do jetë i ëmbël për të sëmurët

Kjo dynjo prej dritës mbahetDrita kurrë prej prushit s’ndahetE në prush kafja kur piqetMos me rujt, ene digjetMe u djegë kafja, ej vAllahMe u djeg

Ndarja e gjetheve nga pema dëshmon për bukurinë e takimitMalli i tyre për rrënjët shpalos fshehtësinë e degëzimitKur gjethet bien nga degët, te rrënjët prehjen

Kur ishe larg, afër të ndjeja, kur ishe afër nuk të gjeja, Vullkani i zemrës vlonte brenda qenies e zjarri i tij m’i digjte stinët

Bismilah! Lapsi që shkruan, dëshmi shkrimin ka Gjithçka mban një emër, por emri nuk është gjithçka Ti je qenia e vetme që të gjithë Emrat