POETICA

Qielli i i ashikëve është i përgjakur gjithnjëS’do të thotë që s’dhembin plagët, pse goja nuk nxjerr zëDera e kujtimeve të tyre nuk mbyllet me

Kjo nuk është një poeziEdhe pse si e tillë njihetEdhe pse ka një shkruesMund të thoni “shkruesi s’i dihet”Nuk i prishet hiç kuptimiStrofë për strofe

Secili ka fatin e vetQë në qenësi është ngjizurGjarpërit s’i duhen këmbëtNë tokë për të lëvizurUrithit s’i duhen sytëE peshku syhapur është gjithmonëÇ’ka njeriu amanqë

Kush përmbys sofrën e ashkutDhe i ndjell zemrës trishtimeE lë veten të pangopurI lë zogjtë pa thërimeÇ’mund të pritet nga një zemërQë lë sofrën të

Në sofër të ashkut, ku vetë ushqimiI thotë ngrënësit “Faleminderit!”Kishte ngelur në një gotëKokrra e fundit e sheqeritVeç një pikë ëmbëlsieNga xheneti ra në dynjaQë

Po nuk e dite kush jeTë tjerët do të ta japin përgjigjenPor kur ti të jesh djegurTë tjerët me ty s’do të digjenPërgjigjet e të

Lotët që s’i ka parë askush veç Atij që lotët i ka bërëDo të marrin përgjigje nga ekzistenca e tërëDashuronjësit lindin për të festuar dhe

Kur qëndis Hyjnorja dheunE ia sjell tokës pranveratS’ka një bimë që inatosetPse më shumë rriten të tjeratAsnjë lule nuk ndien ziliPse një tjetër ka aromëBashkë

Kur tjetrit i thua “të dua!”Ç’do te tjetri vërtet?Fytyra e tij e sotmeNesër e tillë s’do të jetë“Të dua” nuk është ndjesiËshtë vetë thelbi i

Kur gjethet e shpirtit të më jenë këputur dhe trupi s’më frymon mëTë gjitha kujtimet e tokës në qiell të jenë bërë njëS’do të ketë

Mos iu bëj gjemb trëndafilitSe ai gjemba ka mjaftueshëmDynjaja u shfaq nga sprovaA mund të jemi të pasprovueshëm?Veç një stinë kjo botë kaPastaj ikim për

S’ka ditë që vijnë pa tyPor ka ditë që pa ty shkojnëVeç je parë, por s’je takuarMe ata që s’të mungojnëÇ’është takimi, pyete zemrënVeç ajo