POETICA

Budalla e mençurakBëhen një kur s’ngjajnë aspakEdhe pse njësoj nuk janëNë dashuri dallim nuk kanëTë gjithë jemi budallenjCa të vegjël, ca të mëdhenjSe kur duam,

Aty ku do të shkoshKe qenë i ftuar gjithnjëToka dhe qiejt të kanë thirrurEdhe kur s’ke dëgjuar gjëNgjyra e lapsave është tharëNë fletët e amshueshmeHarta

Nastradin Hoxha një shtëpi të bukur kish’ ujdisur,Me kaligrafi që buron nga shpirti, mjeshtrat ia kishin qëndisur,Edhe mbreti që kish’ sarajet, për këtë shtëpi kish’

Një mendim mbyt vetëdijenE bën zemrën të palumturÇ’bënë Ademi e Havaja?Për një frut kopshtin kanë humbur.Si një erë e neveritshmeQë s’të bën të ndihesh mirëShkaku

Përtej perdes së kësaj qenësieMbyllen sytë e sheh veç zemraDashuria nuk është emërPër pa Të s’do kishte EmraNë shpalosjen e këtij ashkuPërveç mallit gjithçka vdesEdhe

Kur e do pse nuk të duhetdhe të duhet pse e dobrenda zjarrit tymi ruhetedhe pse tymi nuk ngroh– Ç’do t’thotë kjo se s’e marr

Malli kurrë nuk është i tepërtEdhe pse gjithnjë i dhembshëmNë botë s’ka të mirë e të ligjPor të ndjeshëm dhe të pandjeshëmKush nuk ndien, s’i

Ku ka bindje, ka dhe grindjePo ta them se mjaft heshtaThanë kush fle natën me qenDitën do zgjohet me pleshtaPo s’prish punë, vazhdo qetësishtEdhe nëse

Ku bën hije kubja jeshileTë gjitha stinët njëherësh vijnëSe kush është i dashuruarBrenda vetes ka çdo stinëDashuronjësi kur mbyll sytë,zemra mbetet e pafjeturKush më shumë

Kur pikojnë ata lot ashkue m’i ngjallin një mijë dhembjeBëhesh lutja më e bukurNë çdo vend e në çdo gjendjeSado të larta të jenë minaretNjë

Çdo pritje dëshmon sa vlen pritësi, e jo pritjaTakimi me të priturën është si dera dhe trokitjaNuk mund të tingëllojë një derë, po i mungoi

Për hatrin e lotëve të dashuronjësveqë mbulojën e Qabesë kanë lagurdhe për hatrin e lutjeve të zemërthyerveqë zemrën veç Ty ta kanë hapurPër hatrin e