RUH

Nëse duhet, me lotët e tu gatuaje bukën e dhuroja botësNë dheun e trupit tënd mbill lule që aromë t’i japësh TokësBëhu kurban në çdo

Kur humbet risia, fillon mërziaNjerëzit mbeten bashkë, por i vret vetmiaRri me Frymën tënde që të mban në ekzistencëTi nuk je mungesë, gjithnjë je Prezencë.

Kur t’i jesh dorëzuar Dashurisë, marrin kuptim të gjithë EmratFjalët bëhen të gjalla vetëm kur të jenë ngjallur zemratMendimet do të jenë dorëzuar kur gjërat

Durimi nuk mund të provohet nëse s’ka ndodhur pritjaTingulli nuk mund të jehojë nëse s’ka ndodhur goditjaNjë derë mbetet e gjallë nëse nuk vdes trokitjaÇdo

Ti je i pranishëm kudo që ke vajturAq sa ke pasur zemër, në zemra kanë për të të mbajturAq sa ke qenë i vlefshëm kanë

Mos ia kujto asnjë zemre që je gjallë,Edhe nëse për harrimtarët e tu ndien mallAskush s’të ka harruar pa dashje, pa hirPër secilin lutu, asnjërin

Nëse guxon të mos jesh, gjithnjë do të mbetesh i pranishëmBukuria s’ekziston, nëse nuk je i vetëdijshëmLulet që ti i sheh si të bukura, gomari

Zjarri digjet aq sa ka lëndë për ta mbjatur flakën gjallëQenia jote jeton aq sa për Të Dashurin ndien mallDrita jote jeton aq sa ke

Përtej çdo dere, jetë ke për të gjeturNë qoftë dhoma bosh, prania ka mbeturEdhe nëse flitet për zemra të ndaraAty ka ngelur e qeshura dhe

Kur largohesh nga të dashurit, merri të dashurit me veteAta ishin dhe mbeten ngjyrat e pikturës së kësaj jeteÇanta e udhëtimit ka vend për ca

Gjynahet janë plagë që qeniet tona godasinPo qëlluan në vend të ndjeshëm, mund edhe të na vrasinS’ka plagë pa gjurmë, por ka gjurmë pa plagëVeç

Dhembja që shkaktohet nga ndarja dëshmon sa ka vlejtur takimi,Fundi i rrugës dëshmon sa ka vlejtur rrugëtimi,Vetëm dashuritë e thella, plagë të thella shkaktojnëGermat e