Pavetëdija të bën të vdekur, vetëdija të bën të gjallë
Por Dashuria edhe në takim të bën të ndiesh mall
Për vetëdijen tënde kur je i vetëdijshëm
S’ka vend e as kohë që s’je i pranishëm
Por ama vetëdija s’bëhet poezi
Nëse zemra jote rreh pa dashuri
Koha dhe hapësira nuk janë dy gjëra
Por duke thënë “unë”, je ndarë nga e Tëra
Nuk ka dy, as tre, veç Njëshi shpaloset
Mos e bëj varr trupin ku zemra varroset
Për ty janë përulur ‘dhe engjëjt e Qiellit
E gjithë ekzistenca thotë “Faleminderit!”
Diellit të Lumnuem emri nuk i duhet
Ai mbetet Ndriçues, sido që të quhet
Ç’ne ti, qendron këtu e s’bëhesh i pranishëm?!
Mbytesh në cektësi, kur je i thellësishëm. ~ Fatmir Muja
KU KA NDEZJE, KA DHE DRITË
S’ka zemër që nuk ka dritëS’ka dritë që s’dëbon errësirënPo s’guxove ta ndezësh zemrënPër shkak të keqes, ndëshkon të mirënDhe ti je vetë e miraQë
